30 Αυγ 2009

Iστορίες απο Χαρτί





Θυμάμαι εκείνο το πρωί
καθισμένη

σ' ένα χαμογελαστό πάτωμα
κι ένα χαρτόκουτο απο δίπλα

Μυτερό ψαλίδι στα χέρια
και χαρτιά απο ήλιο και γέλια φτιαγμένα

Κόβω σοκάκια και στέγες εκεί
Σπίτια και σύννεφα απο πάνω

Χέρια μεγάλα απο μελάνι θέλω να δώ
Ανάσες απο βροχές να το γεμίσω

Στο στενόμακρο κουτί μου απο χαρτί
ξεθωριασμένος ο ήλιος ξεμυτίζει

Αντί-δωρο απο προσδοκίες παλιές

Σαν χάδι σε δέρμα ξερό
Σαν ομιλίες απο όστρακο βγαλμένες
Σαν αναμνήσεις από μελάνι γεμάτες

Σαν...

Σαν ένα χαρτόκουτο
γεμάτο ιστορίες

Θυμάμαι εκείνο το πρωί απο χαρτί

Τον χρόνο ράθυμα να απλώνει τις στιγμές του

Σαν εραστής αδύναμος να αντισταθεί

και να αποκοιμιέμαι μέσ' στην αγκαλιά του...

Εκείνο το πρωί...

Τον Πόθο μου, η Απουσία σου τον πήρε...


Ευαγγελία Κ.

29 Αυγ 2009

Απόηχος




Τέλειωσαν τα παιχνίδια με τα κύματα
Mετωπικά έπεσαν στο πλήρωμα του χρόνου

Ας πέσουμε στης θάλασσας τα φλάς.
Να αγγίξουμε τον ήλιο
Να ανατριχιάσουμε το σώμα
Αρμύρα να κάψει τα χείλη μέσα απο άλλα

Ας φτιάξουμε ταξίδια
με άηχα πλοία να γλυστράνε στ'ανοιχτά
και εμείς αφημένοι στο καμένο σώμα της άμμου

Ξέρω

Ηδονικά εξοστρακίζεται η ευδαιμονία

Ύστερα πίνεται μονορούφι

Και ύστερα...?

Σαν να ελπίζεις ότι χέρια θα ρθουν
μαγικά


Παραπέρα, απαλά

την ωθούν

χωρίς να σπάσει


Ευαγγελία Κ.

Άγγιγμα



Αν στο πρόσωπο αγγίξω τα σημάδια σου
που κάποτε οι μοίρες χάραξαν σκληρά,
μάγισσα θα χρηστώ μιας άλλης εποχής.
Είναι το άγγιγμα βαθύ, κάτι σαν άγγιγμα ψυχής.
Αν το μπορείς, αφέσου και στα σημεία
όπου τα δάχτυλα αγγίξουν τη σάρκα της ψυχής
νιώσε το πρώτο ρίγος, μα μην αντισταθείς.
Θα ’ναι ένα κάλεσμα σαγήνης, μαγικό
που όμοιό του δεν θα’ χεις συναντήσει.
Κι αν φοβηθείς, πρόσεξε μην μου το πεις.
Άδραξε τους παλμούς που κυκλικά θα σ’ αγκαλιάζουν
και παραδώσου στη μέθη που αφοπλιστικά θα σε καλεί.
Και γω , χαράσσοντας πορείες ονειρικές
στα σταυροδρόμια του μυαλού σου
θ’ αποκρυπτογραφώ τους χάρτες σου
τους άγνωστους ακόμα και σε σε.
Κι αν φοβηθείς, πρόσεξε μην μου το πεις.
Θα’ ναι ένα ταξίδι σαγήνης , μαγικό
Που όμοιό του δεν θα’ χεις ξαναζήσει.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

27 Αυγ 2009

Όμοια μοναξιά






Όμοια βήματα
γεμίσαν οι μέρες
στένεψε η ανάσα μου
μοναξιά και πάλι.

Όμοια φωνήεντα
ραγίσαν τη φωνή μου
κρύψε με μέσα σου
για να ζεσταθώ.


Ευαγγελία Κ.

Χαμογέλα μικρή





Χαμογέλα μικρή
για να σταθεί το δάκρυ
που πέφτει,
αλάτι τα χείλη στολίζει
και γλώσσα δική μου
απαλά τ’ ακουμπά.
Κλείσε τα μάτια μικρή
και κοιμήσου,
κορμί αφημένο
στο σώμα μου επάνω,
σκιές τα μαλλιά σου
χαϊδεύουν εμένα.
Χαμογέλα μικρή
και κοιμήσου.


Ευαγγελία Κ.

24 Αυγ 2009

Αριστερόστροφοι Ανεμοστρόβιλοι για τον Άνθρωπο

Για άλλη μια φορά η γη μας καταστρέφεται, η ζωή και η περιουσία των απλών πολιτών τίθεται σε κίνδυνο και όλα αυτά γιατί κάποιοι έχουν επιλέξει να μην τηρούν τους νόμους, επιτρέποντας έτσι σε κάποιους επιτήδειους να προωθούν τα όποια συμφέροντά τους. Και μεις, οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας, κάθε τόσο καλούμαστε να μαζεύουμε τα κομμάτια μας, να κλαίμε τους νεκρούς μας και να βλέπουμε τους κόπους μιας ζωής να χάνονται σε μια στιγμή. Νιώθουμε ανήμποροι μπροστά σε όλο αυτό που συμβαίνει. Έχουμε χρήσει εαυτούς απλούς παρατηρητές, μιας καταστροφής που δυστυχώς επαναλάμβανεται, όποτε κάποιοι εγκέφαλοι το αποφασίσουν. Αγνοούμε όμως, ότι έχουμε πραγματικά τη δύναμη αλλά και το αναφαίρετο δικαίωμα να υπερασπιστούμε τις ανθρώπινες αξίες αλλά και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Πρέπει να υψώσουμε επιτέλους τη φωνή μας, πέρα από οποιαδήποτε πολιτική μας τοποθέτηση. Δεν είναι πολιτική θέση αλλά κάθετη απαίτηση του δικαιώματος στη ζωή, δικαίωμα που κάθε άνθρωπος έχει. Απαιτούμε σεβασμό στην αξιοπρέπειά μας, στην καλή ποιότητα ζωής, στο λαμπρό μέλλον των παιδιών μας.
Ζητάμε τη συνδρομή όλων των φίλων στο διαδίκτυο, προκειμένου ν’ ακουστεί δυνατά η φωνή μας. Να φτάσει επιτέλους στα αυτιά των ιθυνόντων, μήπως κάποιος ευαισθητοποιηθεί.
Ας ριχτούμε με σθένος μέσα σε «αριστερόστροφους ανεμοστρόβιλους»,αυτούς τους σπάνιους που κάνουν τη διαφορά, χωρίς το φόβο ότι θα διαλυθούμε. Έχουμε τη δύναμη να βγούμε αλώβητοι. Αρκεί να πιστέψουμε σε αυτήν.

http://anticlockwisetornadoes.blogspot.com/

23 Αυγ 2009

Ας αντιδράσουμε στη Ελλάδα που καίγεται





Ας αντιδράσουμε επιτέλους

Η Ελλάδα πάλι καίγεται.
Σ’ αυτό το τόπο κανένας απ’ αυτούς που είναι υπεύθυνοι
δεν προβλέπει, δεν προγραμματίζει, δεν νοιάζεται.
Χτες η Πελοπόννησος, σήμερα η Αττική, αύριο…?



Την απάντηση μου την έδωσε, πριν κάποια λεπτά, μια ογδοντάχρονη στην τηλεόραση, που σφάδαζε για το σπίτι της που είχε λαμπαδιάσει μέσα στην πύρινη λαίλαπα...

"Πρόσφυγες, μες στην ίδια μας τη χώρα θα γίνουμε"


Και θλίβομαι, όχι για μένα...

Όχι για μένα...

Αλλά για την ερχόμενη γενιά

Αυτήν, που την καίμε εμείς πλέον, με όλα τα ανουσιοργήματα

που πράττουμε ερήμην της

Και ερημιά θα της κληροδοτήσουμε

Λυπάμαι για την Ελλάδα, τη χώρα μου και τη βαριά κατάρα που κληρονόμησε

να κουβαλάει ανίκανα ανδρείκελα στο σαρκίον της.



Tάδε έφη Μajor Tom



21 Αυγ 2009

Άλλα τα βράδια




Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος?

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ το δέντρο που βρέχεται?

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες?
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών?

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Τάσος Λειβαδίτης
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Ανάγνωση : Γ. Μιχαλακόπουλος


Στην Ευαγγελία

20 Αυγ 2009

Σε δυο όχθες απέναντι





Σε δυο όχθες απέναντι
κι ανάμεσα μια θάλασσα
ατέλειωτη σαν έρωτας.
Μισοβουλιαγμένα καράβια
απομεινάρια της μνήμης
ορθώνουν το σκοτεινό
περίγραμμα τους ακίνητα
σαν τσιμεντένια οδοφράγματα .
Κύματα με τεράστια χέρια
απλώνουν δίκτυα στα δάχτυλα
για να αρπάζουν εύκολα
ότι περνά ανάμεσο τους.
Μονάχα οι γλάροι ξεγλιστρούν,
πάνε ψηλά στα σύννεφα
και σμίγουνε τις όχθες.
Μες στα φτερά τους κρύβουνε
τα λόγια που ειπώθηκαν
και στο ζευγάρωμα τους
μια γέφυρα αγάπη.
Σε δυο όχθες απέναντι
κι ανάμεσα μια θάλασσα.
Έρωτας.

Ανδρέας Κ.

19 Αυγ 2009

ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ



Ανελέητες οι μαχαιριές στα πλευρά του
Η ανάσα, κόβεται απροειδοποίητα
κάνοντας την ύπαρξη επισφαλή

Το ψυχρό ακουστικό του τηλεφώνου
συνηγορεί στην εκκωφαντική σιωπή
που συντετριμμένο το σύμπαν εξετάζει

Μέσα από τις σκιές της απουσίας
ατίθασες πινελιές, υγρές αιμάτινες χαρακιές
αυλακώνουν το μεσήλικο πρόσωπο

Τι κι αν αυτό το δειλινό μοιάζει με τόσα άλλα
Είναι επιβεβλημένη η διαφοροποίηση
Εικόνες και χρώματα, μεταλλάσσουν τη διάθεση

Κι είναι τόσο σημαντικό να αφουγκραστεί τη σιωπή
Να διαχωρίσει την ομορφιά της, από την ασχήμια των πεπραγμένων
Και να ανασυνταχθεί έγκαιρα και αποτελεσματικά

Ρουφώντας επίπλαστες ανάσες από τα υπό σήψη τριαντάφυλλα
Ξεγελάει τις αισθήσεις του, βιώνοντας θολές εικόνες
Κουράγια ψεύτικα, στολίδια μιας ψευδούς πραγματικότητας

Υπάρχει ελπίδα για τον δυστυχή άνδρα;
Κοροϊδευτικές, επικριτικές κουβέντες
φλυαρούν, σπάζοντας την εκκωφαντική σιωπή

Ίσως τελικά, το δειλινό αυτό , να μην μοιάζει με τόσα άλλα


ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

ΠΗΓΗ:http://www.facebook.com/inbox/?drop&ref=mb#/group.php?gid=51189918463&__a=1&nctr[id]=8de0e7d147283d51b480cd30d27cbed5&nctr[ct]=1250632458310&_fb_iframe_path=%2Fgroup.php
Ν' αλλάξει η νύχτα φορεσιά

17 Αυγ 2009

Νηρηίδες





Σαν το φεγγάρι ανέβηκε ψηλά
Κι άπλωσε πάνω στη θάλασσα
το πέπλο του το χρυσοκίτρινο
βγήκαν οι Νηρηίδες λικνιστές
χορεύοντας πάνω στο κύματα
τον έρωτα και την αγάπη.
Η Κυμοθόη με την άρπα της,
η Γλαύκη στο τραγούδι
κι η θεϊκιά Γαλάτεια
σέρνει πρώτη το χορό.
Τα βήματα τους αέρινα,
ο ρυθμός μες στο κορμί τους,
σε κάθε στροφή τα χέρια τους
ακούμπαγαν τ’ αστέρια.
Ένας χορός ερωτικός
που κράτησε αιώνες
κι είναι ακόμα εκεί
χορεύουν τα βράδια στο φεγγάρι.
Θα τις δεις πάνω στα κύματα
αν τις έχεις μες στη ψυχή σου.

Ανδρέας Κ.

16 Αυγ 2009

ΜΟΡΦΟΥ 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974





η μνήμη δεν σβήνει δεν ξεβάφει
ο χρόνος τη κρατάει ζωντανή
και τα όνειρα ζητούν εκδίκηση

Α.

Η Μόρφου καταλήφθηκε από τα Τουρκικά στρατεύματα στις 16 Αυγούστου 1974

Το χρώμα σου




Πόσο παράξενα η θάλασσα
μαρτυρεί τη παρουσία σου.
Στο φρύδι των κυμάτων
ο αφρός καλλιεργεί ένα καλοκαίρι
που κρέμεται απ’ τις πευκοβελόνες
και ξενυχτάει στα φύλλα της ελιάς,
μ’ όλο το κόκκινο να πυρπολεί
τη βαθιά σιωπή των ματιών σου,
μ’ όλο το εκτυφλωτικό λευκό
να αδρανοποιεί τα γενναιόδωρα χέρια σου
κι όλες τις αποχρώσεις του μπλε
να συνθέτουνε τους δικούς τους ήχους.
Στη μαγεία των χρωμάτων, το Χρώμα σου.
Μέθη του νότου λυτρωτική,
αποτυπώνω τον πελαγίσιο δρόμο σου


Μελίτα Τόκα - Καραχάλιου
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)
Η μουσική είναι επιλογή της Άννας

15 Αυγ 2009

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ



Στις φίλες και τους φίλους που γιορτάζουν σήμερα εύχομαι να είναι όλες οι μέρες που έρχονται όμορφες γεμάτες από χαμόγελο, αγάπη και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που μου έστειλε απόψε η Άννα και την ευχαριστω.
Ιδιαίτερα θέλω να δωσω τις ευχές μου και την αγάπη μου στη Μαρία Νικολάου και να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλη τη βοήθεια που είχα στο blog.

14 Αυγ 2009

Μια λύπη




Μία λύπη

Μία λύπη στα μάτια σου Λιμνάζει,
όπως η Υγρασία της βροχής
τον ουρανό διαπερνάει,
σαν Πέλαγος απέραντη
Ηλεκτρισμένη και παγερή.
Κυκλοφορεί ανάμεσα στις λέξεις σου
που απορούν μέσα στο ποίημα.

Μελίτα Τόκα - Καραχάλιου
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)

13 Αυγ 2009

Δώσε μου



Δώσε μου τις λέξεις σου
πόσο πολύ τις θέλω,
άλλοτε στο αιχμηρό μεσημέρι,
βαμμένο στη συναυλία των τζιτζικιών,
άλλοτε στην έφοδο των αισθήσεων
τις πληγωμένες ώρες,
σαν μία φλέβα νερού ανάμεσα σε φράχτες,
μέσα στη σκληρή άπνοια να σπάει τον αιθέρα
για να αναδυθεί η Νύμφη Στιγμή.
Στο ξέφωτο ξανά να εισβάλλει,
εκεί που εκρήγνυνται οι επιθυμίες
κι αχνίζουν των σωμάτων οι ευωδιές.
Δίχως να καρτερεί.
Στο πριν και στο μετά να ξαποστάσει.
Έτσι όπως προστάζει η καρδιά
ή όπως είναι δίκαιο.

Μελίτα Τόκα - Καραχάλιου

Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)

12 Αυγ 2009

Μια στιγμή




Για μια στιγμή μονάχα δίστασα
με τον κυκλώνα σου να γίνω ένα
θωρακισμένη πίσω από σωρό προφάσεις
Ποιος ξεγελάει τον έρωτα μου είπες
και γέλασες και θύμωσα κι έτρεξα μακριά
Μα στα μισά του δρόμου πισωγύρισα
ισχνή σκιά ενός δικού μου παρελθόντος
που βάλθηκα μαζί του ν’ αναμετρηθώ
τις σάρκες μου θυσία να προσφέρω
Κι ενώ εσύ τα μάγια σου σκορπούσες
εγώ διαλυόμουν για να γεννηθώ ξανά
σ’ έναν αγώνα άνισο, λίγο πολύ τετελεσμένο
Κι εκεί που η ήττα ήταν πλέον δεδομένη
το όνομά μου φώναξες σε μια κραυγή
για μια στιγμή που κράτησε αιώνες
Δεν με φοβήθηκες καθώς σερνόμουν προς τον ήχο
τρελή από την έκβαση της μάχης
με τα κομμάτια μου ιερή αποσκευή
Απεναντίας έσκυψες , με άγγιξες , μου πρόσφερες νερό
σε κοίταξα, θολή εικόνα μιας άλλης εποχής
χιλιάδες κομματάκια σε ανασύνθεση
εικαστική παρέμβαση ενός φανταστικού δημιουργού
Αφέθηκα, χάθηκα, για να ξαναφτιαχτώ απ’ την αρχή
Και δάκρυσα και γέλασα και φώναξα και ονειρεύτηκα
για μια ζωή όμως, που κράτησε μονάχα μια στιγμή

Μάρη Λιώκη

Πηγή:http://www.new.facebook.com/andreas.s.karakokkinos#/group.php?gid=51189918463

Έξη νυχτερινές απουσίες



Αγριεμένη η νύχτα απόψε
κι εγώ κούρνιασα μέσα στην αγκαλιά της σκέψη σου.
Θαρθεί μια αστραπή να φωτίσει στη καρδιά μου την απουσία σου?

* * *

Ανάμεσα στο πέντε και το εφτά έβαλες ένα κελί
Στον κατάδικο με την ελευθερία έβαλες συρματόπλεγμα.
Πότε θα εκτίσει τη ποινή του το έξη?

* * *

Μετράς την απόσταση από τα μάτια σου
μέχρι το παράθυρο τ’ ουρανού με φεγγάρια.
Τ’ αστέρια πως τ’ αφήνεις έξω από το μέτρημα?

* * *

Σταμάτησες να μετράς προβατάκια στο δέκα
και το υπόλοιπο κοπάδι έμεινε έξω απ’ το μαντρί.
Τους λύκους τώρα πως θα τους σταματήσεις?


* * *

΄
Άπλωσες τα μαύρα σου λινά σεντόνια
κι έγινε το κρεβάτι σκοτεινός ουράνιος θόλος.
Όταν ξαπλώσεις ο ήλιος θα λάμψει στο σκοτάδι?

* * *

Μάτωσε η σιωπή από την απουσία σου
Οι σταγόνες έβαψαν κόκκινη τη θάλασσα
Πως θα ρίξουν τώρα άγκυρα τα καράβια?

Ανδρέας Κ.

10 Αυγ 2009

Τη μοναξιά την ονόμασαν Αρετή




Τη μοναξιά την ονόμασαν Αρετή
και την ευλόγησαν νεράιδες,
αφήνοντας δώρα απλόχερα
μες στη ψυχή να κουβαλά.

Της έδωσαν μια πηγή Αγάπης,
Χαμόγελο, σα την απέραντη θάλασσα
και Δύναμη να κυβερνά το καράβι της
σα ψάχνει απάνεμο λιμάνι.

Την μοναξιά την ονόμασαν Αρετή
κι όρθια στην πρύμνη, χαμογελαστή
κοιτάζει τους αγέρηδες και δεν φοβάται.
Στον ορίζοντα ο ήλιος φωτίζει ένα λιμάνι.

Ανδρέας Κ.

9 Αυγ 2009

Κάλεσμα





Δέξου το χάδι μου αγαπημένε
άσε με να βουτήξω στον ωκεανό
του άγνωστου εγώ σου
ενώ από την αύρα που εκπέμπουν
τ’ ακροδάχτυλά σου
Επίτρεψέ μου να διεισδύσω
σε κάθε μόριο του κορμιού σου
και μέσα από αυτή την τελετουργία
αποκαλύψου

Θα είναι μαγική η διαδρομή
ανάμεσα σε ψίθυρους και συγκλονιστικές
σχεδόν ηλεκτρισμένες συνευρέσεις
Δεν θα ντραπώ
θα γίνω πρόστυχη κι αμήχανη μαζί
και θ’αφεθώ στην επιθυμία
αυτή που βασανιστικά με ωθεί
σε μια διαδρομή επισφαλή
χωρίς τέρμα

Κοίτα με γυμνή μπροστά σου
είναι η ψυχή μου χωρίς πέπλα στολισμένη
Όπου και αν μ’ αγγίξεις
γλύκα και προσμονή θα είναι η γεύση
κι αν ένα τρέμουλο σε συνεπάρει
παράσυρέ με , δεν σε φοβάμαι
είναι η λαχτάρα που ουρλιάζει
για ένα σμίξιμο
χωρίς επιστροφή

Μάρη Λιώκη

Πηγή:http://www.new.facebook.com/group.php?gid=51189918463
"Ν' αλλάξει η νύχτα φορεσιά, τ' απρόσμενο φεγγάρι να καλωσορίσει"

7 Αυγ 2009

Κράτησα τη ζωή μου



Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.

(ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Β΄)

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ' αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου,
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή,
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Γιώργος Σεφέρης

6 Αυγ 2009

Ανθη της πέτρας



Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
Ποίηση : Γιώργος Σεφέρης
Τραγούδι : Γρηγόρης Μπιθικώτσης

ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.

Γιώργος Σεφέρης

5 Αυγ 2009

Διέξοδος διαφυγής



Η κρυφή γοητεία του μεσονυχτίου,
όταν η μέρα φεύγει κουρασμένη
κι η επόμενη ξεκινά μες τη σιωπή
μη μπορώντας να προβλέψει
πόσα αστέρια θα χωρέσουν
στις παλάμες των χεριών,
άγγιξε το χαμόγελο σου.
Τα κουρασμένα συναισθήματα,
γυρεύοντας χειρολαβή να κρατηθούν
μέσα στις νότες ενός tango
και στα ερωτικά χάδια των κυμάτων,
αναταράζουν τις φλέβες σου
αναζητώντας διέξοδο διαφυγής
το όνειρο που θα σε ταξιδέψει
πάνω από γαλήνιες θάλασσες
και το μαγικό τραγούδι των γλάρων
σαν σμίγουν στη σκιά του φεγγαρόφωτου

Ανδρέας Κ.

4 Αυγ 2009

Απόδραση καλοκαιριού



Απλώνεις τη κούραση
σ’ ακρογιαλιές
να σβήσει με το κύμα,
σ’ αγκαλιάζει η θάλασσα,
σε χαϊδεύουν οι ηλιαχτίδες,
κι’ ανθίζει το χαμόγελο
μες σε γαλαζοπράσινα νερά.

Οι νύχτες ξάστερες
σβήνουν απαλά στα μάτια σου
χαρίζοντας σου τη γαλήνη
όταν τα όνειρα δραπετεύουν
για μακρινά ταξίδια
συντροφιά με τα δελφίνια
και τις νεράιδες του βυθού.

Ανδρέας Κ.

2 Αυγ 2009

Γυμνή ν' ακούγεται ακέραια η ψυχή

γράφοντας
υποστέλλω μία μία τις λέξεις,
τα χρώματα αφαιρώ,
τις μουσικές.
στο χάος τον κόσμο απλώνω
σαν λευκό χαρτί.
ν' ακούγεται στο τίποτα ένα σήμαντρο,
ν' ακούγεται ένα φως μες στην ομίχλη,
γυμνή ν' ακούγεται
ακέραια η ψυχή

Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα
ο ανεξερεύνητος κόσμος της ουτοπίας 2007
ΠΗΓΗ:http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/

1 Αυγ 2009

Αυγουστος



Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς


Όμορφο μήνα Αύγουστο
Γι' αυτούς που φεύγουν διακοπές
Γι αυτούς που μένουν στο σπίτι τους΄
Για όλους η πανσέληνος τ' Αυγούστου να είναι λαμπερή